نبری گمان فسردگی به غبار بی سروپایی ام

که به چرخ می فکند نفس چو سحر زمین هوایی ام

ز تعلقم ندهی نشان که گذشته ام من از این و آن

به خیال سلسلهٔ جهان گرهی نخورده رسایی ام

به دماغ موج گهر زدم ز جنون نشئهٔ عاجزی

نکشید گرد هوس سری که نکوفت آبله پایی ام

ز خیال تا مژه بسته ام قدح بهانه شکسته ام

خوشت آنکه سیر پری کنی ز طلسم شیشه نمایی ام

هوسم زنالهٔ بی اثر به چه مدعا شکند نظر

نهد استخوان مه نو مگر به نشان تیر هوایی ام

نه نشیمنی که کنم مکان نه پری که بر پرم از میان

نکنی به عشوهٔ امتحان ستم آشیان رهایی ام

به کجاست رفتن و آمدن که به غربتم کشد از وطن

ز فسون صنعت وهم و ظ ن هوس آزمای جدایی ام

به جهان جلوه رسیده ام ز هزار پرده دمیده ام

ثمر نهال حقیقتم چمن بهار خدایی ام

سر کعبه گرم فسون من دل دیر و جوشش خون من

مگذر ز سیر جنون من که قیامت همه جایی ام

به نگاه حیرت کاملم به خیال عقدهٔ مشکلم

ز جهان فطرت بیدلم نه زمینی ام نه سمایی ام